Douglas Preston, Lincoln Child „Gabinet osobliwości”, „Martwa natura z krukami”

„Gabinet osobliwości” porusza niesamowity temat tak zwanych „gabinetów osobliwości” rodzących się jak grzyby po deszczu w Nowym Jorku końca XIX wieku. Co istotniejsze – przeszłość wiąże się z teraźniejszością. Mamy krwawe i okrutne zbrodnie, mamy znowu agenta Pendergrasta i poszukiwanie mordercy z lat dawnych i jego obecnego naśladowcy. Książka wciąga, nie powiem. Najlepsze są szczegóły dotyczące badań archeologicznych. Potem odkrycie niesamowitego domu i odkrywanie jego tajemnic. Moim skromnym zdaniem jest to jedna z najlepszych książek duetu, a czytanie jej w czasie jazdy, co jakiś czas patrząc na zaśnieżone lasy czy opustoszałe zaśnieżone pola – tylko wzmacnia efekt.
Moja ocena: 4.5

* * *

Nie mogę jednak powiedzieć, że kolejna książka „Martwa natura z krukami” mnie powaliła. Sam pomysł jest dobry, niedający się sklasyfikować seryjny morderca to gratka dla fanów gatunku. Jednak uważam, że książka mogłaby być co najmniej o 100 stron krótsza, bo finał przeciąga się w nieskończoność, a nawet umiarkowanie inteligentny czytelnik zaczyna się domyślać o co chodzi. Dopiero sam epilog, ostatnia jego część podwyższa adrenalinę i jednocześnie przypomina dobre czasy Agaty Christie.
Preston i Child stają się zbyt przewidywalni. To sprawia, że „Martwa natura…” zaczyna nużyć i chociaż starają się przeciwstawić sobie dwa sposoby myślenia, przecież wiemy, że to Pendergrast ma zawsze rację. Spokojnie można by było wyciąć zbędne wątki, a książka by na tym nie ucierpiała.
Poza tym zaczyna mnie nieco wkurzać nieomylność owego agenta przypominającego przedsiębiorcę pogrzebowego. Ja wiem, że każdy bohater powieści kryminalnych z dreszczykiem musi się czymś wyróżniać. Sherlock Holmes – Artura Conan Doyle’a miał swoją fajkę i grę na skrzypcach, Herkules Poirot Agaty Christie charakteryzował się dbałością o swe wąsiki i porządek, panna Jane Marple, też Agaty Christie, miała zamiłowanie do ploteczek, Robert Langdon Dana Browna nosi zegarek z Myszką Miki i ma klaustrofobię, a Lincoln Rhymes z książek Jeffery’a Deavera jest przykutym do łóżka błyskotliwym kryminalistykiem, którego oczami jest Amelia Sachs – policjantka w nim zakochana. Pendergrast ma swój garnitur, włosy białe jak u Andy Warhola i zawsze rację. Powoli zaczynam nabierać podejrzeń, że spółka nie jest najlepszym rozwiązaniem, a Preston i Child stworzyli jakiegoś mutanta. Nawet jego ludzkie odruchy są wystudiowane, a przynajmniej się takie wydają.
Moja ocena: 3.5