Aleksandra Marinina „Czarna lista”

Aleksandra Marinina, Czarna lista, W.A.B., Warszawa 2010, 350 s.

Kryminał rozgrywa się w czarnomorskim kurorcie. Tym razem śledztwo prowadzi - znany z innych powieści rosyjskiej mistrzyni kryminału - podpułkownik Stasow, spędzający tam urlop wraz z córeczką. Detektyw jest kolegą po fachu Anastazji Kamieńskiej. W mieście odbywa się festiwal filmowy. Z rąk zabójcy kolejno giną gwiazdy pretendujące do nagrody festiwalowej. Miejscowe władze nie życzą sobie pomocy Stasowa, ktoś grozi jego córce, afera zatacza coraz szersze kręgi. Stasow, choć jest zastraszany, mozolnie bada sprawę. Równocześnie przydarza mu się romans życia z petersburską pisarką, która mieszka w tym samym pensjonacie.

Marinina postanowiła odpocząć od Anastazji Kamieńskiej, jej analitycznego umysłu i bolącego kręgosłupa. Ale nie zrezygnowała z morderstw i co najważniejsze – opisu życia codziennego postkomunistycznej Rosji. Nie ukrywam, że w jej książkach właśnie to najbardziej mi się podoba: pomiędzy zbrodniami i próbami ich rozwiązania, Marinina przemyca obrazki obyczajowe. Smutne obrazki: kupno kilku pomidorów i ziemniaków urasta do rangi wielkiego problemu z powodu sprzedawcy z komunistycznymi naleciałościami (sprzedawca – nasz pan), który niechętnie zgadza się na rolę detalisty, bo ważenie tak „śmiesznie małych ilości sprawiało im tylko kłopot”.

W „Czarnej liście” nie ma mafii, tak wszech obecnej w innych kryminałach Marininy. Ale i tutaj zbrodnie stają się pretekstem do ukazania całej złożoności układów i układzików tak w kręgach „celebryckich”, jak i milicyjnych. Dekady życia w zdegenerowanym systemie sprawiają, że sprawiedliwość ma swoją cenę, czasami wartą życie, a złodziejstwo na wielką skalę staje się wielkim biznesem.

Na upartego można by powiedzieć, że w opisach codzienności ginie gdzieś sama istota zbrodni. Najpierw trup ścieli się regularnie, zagadka goni zagadkę, a potem – gdy przychodzi do rozwiązania łamigłówki, wszystko dzieje się tak trochę „po łebkach”, mimochodem i czasami trudno jest mi dopatrzyć się w tym logiki. Nie powiem, trochę mnie to zniechęca, ale z drugiej strony – nikt tak jak Marinina nie potrafi opisać byłego partyjnego czy wojskowego betonu.

Mnie się „Czarna lista” podobała, ale pod koniec tęskniłam za Kamieńską, a zamykając książkę czułam smutek, a rzadko mi się zdarza aż tak empatyczny odbiór niby zwykłego kryminału.

Polecam.

Moja ocena: 4