Małgorzata J. Kursa „Teściową oddam od zaraz”

Małgorzata J. Kursa, Teściową oddam od zaraz, Prozami, Warszawa 2011, 216 s.

Teściowa potrafi zajść za skórę. Szczególnie nadopiekuńcza teściowa. Izabela opracowuje zatem chytry plan, jak się swojej teściowej zgrabnie pozbyć. Pomaga jej w tym przyjaciółka, Ama, która jeszcze nie wie, że wkrótce sama wplącze się w niezłe tarapaty. A to wszystko za sprawą ciotki nieboszczki, która przed śmiercią oddała do renowacji zabytkowy stolik, o który nagle dopominają się dziwne typy. Ama pragnie rozwikłać zagadkę, tym bardziej, że chodzi przecież o jej rodzinę. Nie bez znaczenia jest też fakt, że śledztwo w sprawie śmierci ciotki i jej tajemniczego stolika prowadzi wielce przystojny prokurator…

Sięgnęłam po „Teściową...” z przekory, kiedy znajoma powiedziała, cobym się trzymała od książki pani Kursy z daleka, bo to grafomaństwo gorsze od Mniszkówny jest. Że gorsze, to mało powiedziane. Przy pisarstwie pani Kursy, egzaltowany słowotok Mniszkówny to wręcz arcydzieło literatury.

Książkę przeczytałam (czyt.: zmęczyłam) w całości, ale wbrew zwyczajowi, że każdemu pisarzowi daję drugą szansę, po twórczość Kursy już raczej nie sięgnę, bo szkoda mi czasu. Nikt nie zwróci mi dwóch godzin, które spędziłam na przegadanej, ogłupiającej lekturze o infantylnych kobietkach miotających się po książce jakby się nawcinały amfetaminy. Perypetie z tytułową teściową nie śmieszą, wątek kryminalny jest do bólu przewidywalny, a styl pisania wyraźnie zainspirowany Joanną Chmielewską. Dodajmy do tego nagminne zdrabnianie imion dorosłych facetów: Pawełek, Jacuś, Wacuś, których autorka uważa chyba za duże dzieci, niezdolne do samodzielnego myślenia i powstaje produkt literaturopodobny.

Nie moja działka, nie mój typ. Lekkie i przyjemnie nie może być ogłupiające i żenujące, a takie odczucia towarzyszyły mi podczas całej lektury.

Moja ocena: 0.5