Michael Seed „Dziecko niczyje”

Michael Seed, Dziecko niczyje, Promic, Warszawa 2010, 285 s.

W 2007 roku ojciec Michael Seed podjął niełatwą i kontrowersyjną decyzję opublikowania swoich tragicznych wspomnień z dzieciństwa. Czytając tę wstrząsającą historię, nie sposób nie zadać sobie pytania, jak w ogóle po czymś takim można „wyjść na ludzi” i jeszcze wzrastać w wierze? U ludzi to niemożliwe, lecz u Boga wszystko jest możliwe (Mt 19,26). Książka o. Michaela Seeda jest jedną z pierwszych, która w tak szczery i bezpośredni sposób przerywa wstydliwe milczenie ludzi Kościoła w sprawach coraz częstszych w naszych czasach nadużyć seksualnych wobec dzieci. Jest w niej jednak coś więcej niż tylko koszmarne wspomnienia – jest nadzieja na uleczenie z Bożą pomocą nawet najbardziej zaropiałych ran duszy.

Dużo, a po prawdzie coraz więcej, wydawanych jest książek o ciężkim dzieciństwie, o koszmarze dorastania w patologicznym domu. Czytam te książki nie dla taniej sensacji czy podbudowania sobie ego jako supermatki. Czytam je, aby pamiętać, że matką jest się dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu i do końca życia; aby pamiętać, że dorosłe życie wcale nie jest takie fajne, jak to się wydawało z pozycji dziecka i przede wszystkim, aby pamiętać, że dziecko to też człowiek.

„Dziecko niczyje” trafiło w moje ręce dzięki bibliotekarce, która mój gust czytelniczy określa jako „spaczony” (i nie z powodu zaczytywania się w biografiach zwykłych ludzi) i wie, że mroczna strona duszy ludzkiej pociąga mnie niezmiernie. Zaczęłam czytać opowieść Michaela Seeda, a emocje roztańczyły się we mnie w furiatycznym tańcu. Jedno jest pewne: dzieciństwo Seeda nie było spokojne ani nawet znośne. Było koszmarem; przy stale naćpanej matce, zboczonym ojcu z chlubną przeszłością, wiecznie głodny sześciolatek był bity, poniżany, przypalany. Potem doszło molestowanie seksualne, którego opisy przyprawiły mnie o mdłości, a zauważyć bym chciała, że nie był to pierwszy drastyczny opis w moim życiu. Prościej rzecz ujmując: nóż mi się w kieszeni otwiera, kiedy czytam o całkowitym podporządkowywaniu sobie dzieci przez dorosłych, o ich (dorosłych) bezmyślności i traktowaniu słabszych jako naturalnego worka treningowego na odstresowanie.

Jak na ironię, matka, chociaż podejrzewała, że rodzina nie tworzy normalnej komórki społecznej, nie chciała zwrócić się po pomoc do opieki społecznej wychodząc z założenia, że opieka przychodzi tylko do najgorszych. Również jak na ironię – Michael Seed był dzieckiem adoptowanym, prawdziwa matka oddała go, żeby zapewnić mu szczęśliwe dzieciństwo.

Pomimo tragicznego (nie bójmy się tego słowa) dzieciństwa, Michael Seed zdołał poskromić demony przeszłości. Nie stoczył się, nie powielił schematu, nie stał się lustrzanym odbiciem ojczyma. Znalazł własną drogę. A co najważniejsze, jako osoba dość znana na Wyspach Brytyjskich, postanowił opisać swoją traumę i przekazać nadzieję, że nawet najgorsze dzieciństwo nie przekreśla wszystkiego, nie przekreśla człowieczeństwa. „Dziecko niczyje” nie jest cukierkowatą autobiografią, Seed ukazuje trudną drogę jaką musiał przebyć, ile wstydu musiał przełamać by opisać krzywdy jakie mu uczyniono i jakie nadal są robione innym dzieciom.

Polecam.

Moja ocena: 4.5