Mons Kallentoft „Zło budzi się wiosną”

Mons Kallentoft, Zło budzi się wiosną, Rebis, Poznań 2012, 448 s.

Wiosenne słońce ogrzewa Linköping i jego mieszkańców, którzy rozkoszują się piękną pogodą w kawiarnianych ogródkach. Po niebie kołują jaskółki, na straganach jarzą się tulipany, do bankomatu podchodzi matka z dwojgiem dzieci. I wtedy znienacka sielankę przerywa wielka eksplozja, po której Linköping już nigdy nie będzie takie samo.
Komisarz Malin Fors stoi przy trumnie swojej matki, a już kilka chwil później jest w drodze na plac Filbyter. Tego widoku nie zapomni do końca życia. Okruchy szkła. Zmiażdżone kwiaty i walające się wszędzie warzywa. Rozdarty dziecięcy bucik. Gołąb dziobiący coś czerwonego w ogłuszającej ciszy…

Polubiłam Malin Fors. Nie tylko za tę specyficzną więź z ofiarami, ale i za walkę ze swoimi demonami. Przyznać się do alkoholizmu to jedno, a walczyć z nim i starać się pozostać trzeźwą podczas gdy praca pełna jest okropności i gdy przed oczyma ma się widok martwych zakrwawionych dzieci, to drugie. Dodajmy do tego niepoukładane życie osobiste, potrzebę bliskości przy jednoczesnym poczuciu obcości względem zmarłej matki i osamotnionego ojca. Brutalność w pracy, osamotnienie poza nią. A wszystko to przedstawione bez zadęcia i banalnych naleciałości.

Kallentoft staje się coraz bardziej mroczny i to nie dlatego że pisze w konwencji kryminału. Najbardziej drastyczne i pesymistyczne są w książce fragmenty stricte obyczajowe. Rozprawia się z idyllicznym stereotypem Szwecji, rysuje ten świat czarnymi barwami, co z radosną wydawałoby się, bo wiosenną porą roku, stanowi tym większy kontrast.

Zło, tajemnica i potęga pieniądza na jednej szali, a na drugiej – niepokój i strach mieszkańców miasteczka poruszonych śmiercią sześciolatek. Nikt nie ma prawa odbierać życia drugiej istocie, ale odebranie życia, które na dobrą sprawę dopiero się zaczęło jest karygodne i bestialskie. Tak odbierają to wstrząśnięci mieszkańcy, policja.

Polecam.

Moja ocena: 5