Belinda Bauer „Szczątki”

Belinda Bauer, Szczątki, Prószyński i S-ka, Warszawa 2010, 280 s.

Niewyjaśniona zbrodnia. Przebiegły morderca. Koszmar, który powraca…
Dwunastoletni Steven Lamb kopie doły na terenie Parku Narodowego Exmoor. Szuka ciała. Dzień w dzień po szkole i w weekendy także. Chce przywrócić spokój duszy wujka, którego nie dane mu było poznać. Zmarły zniknął mając jedenaście lat. Przyjęto, że padł ofiarą seryjnego mordercy, Arnolda Avery’ego.
Babka Stevena nie uwierzyła w śmierć syna, stale czeka na jego powrót, wbrew rozsądkowi, wbrew opinii rodziny. Steven pragnie ratować sytuację. A skoro w tym celu musi pokazać babce kości zamordowanego dziecka... cóż. Działa logicznie. Pisze starannie przemyślany list do zamkniętego w więzieniu Arnolda Avery’ego. W ten sposób rozpoczyna się niebezpieczna gra w kotka i myszkę między zdesperowanym dzieckiem a znudzonym seryjnym mordercą…

Ostatnią książką przeczytaną w roku 2012 były „Szczątki” Belindy Bauer. Powieść debiutancka, a zatem nie wolna od pewnych niedoskonałości, ale o tym za chwilę.

„Szczątki” to powieść wyrażająca uniwersalną prawdę: kiedy dziecko pragnie, aby bajka o uszczęśliwieniu rodziców się ziściła, nie cofnie się przed niczym. Nawet przed korespondencją z pedofilem.

Pisanie o rozpaczy i nadziei tak, aby wypadło to autentycznie, jest trudne. Bardzo bowiem łatwo jest popaść w denerwującą przesadę czy tani sentymentalizm. Wydaje mi się, że opisując babkę i matkę Stevena, Bauer wyszła z tego dość obronną ręką. Przedstawiła kobiety załamane, słabe i zapatrzone w przeszłość, kiedy tymczasem pod ich bokiem rośnie, właściwie samopas, dziecko, które nie jest winne zdarzeniom sprzed lat. Kobiety drąży niepewność losu syna i brata; zaginiony: ani martwy, ani żywy. Po prostu go nie ma. Czyż nie jest to najokrutniejsza rzecz, jaka może przydarzyć się matce?

Niestety z chwilą, kiedy na kartach książki pojawia się postać Avery’ego, paradoksalnie opowieść zaczyna obniżać loty. Avery opisany jest nie tyle niestarannie, co nieumiejętnie. Nie przeraża, nie wydaje się być osobą przeżartą złem. Jest schematyczny, papierowy. Nie przekonuje.

„Szczątki” to nie jest powieść akcji i jeśli ktoś się spodziewa takowej, to się zawiedzie. Jest to opowieść pełna melancholii, opisów typowych angielskich, dzikich krajobrazów, gdzie może wydarzyć się wszelkie zło. Od strony plastycznej – napisana jest zgrabnie. Podobnie jest z rozpaczą i smutkiem kobiet, i determinacją głównego bohatera. Tylko ten seryjny morderca... nijaki.

Moja ocena: 4