Delphine de Vigan „Ukryte godziny”

Delphine de Vigan, Ukryte godziny, Sonia Draga, Katowice 2010, 320 s.

Mathilde jest samotną matką trójki dzieci. Po śmierci męża przed ośmiu laty odzyskała równowagę w firmie, w której była cenionym pracownikiem, dopóki przełożony nie zaczął jej szykanować i odsuwać od pracy. Mimo to Mathilde codziennie rano wsiada kolejno do dwóch autobusów, potem do metra i przyjeżdża do firmy, gdzie już nikt niczego od niej oczekuje.
Thibault, lekarz pogotowia po trzydziestce, codziennie jeździ tam, gdzie dyspozytor zleci wizytę – tkwi godzinami w korkach, wlecze się za ciężarówką, szuka miejsca do zaparkowania, spotyka wielu ludzi, którzy prócz niego nikogo innego nie widują. Lepiej niż ktokolwiek inny zna drobne ludzkie dolegliwości i wielkie nieszczęścia, przytłaczające tempo życia miasta i ogrom królującej w nim samotności.
Czy tej dwójce samotnych ludzi uda się spotkać, czy tylko miną się w anonimowym wielkomiejskim tłumie?

Gdybym dawała tytuły recenzjom, tę zatytułowałabym „Na wskroś francuska powieść z iście francuskim końcem”. Ale jakoś nie potrafię wymyślać dobrych tytułów, zatem niech ten (sama mam wątpliwości czy jest chociażby znośny) służy za wprowadzenie w klimat powieści.

„Ukryte godziny” to opowieść o życiu. Nie ma tu intrygi, tajemnicy, romansu. De Vigan nie stara się skusić czytelnika rozrywką, odwrotnie – proponuje przyjrzenie się zwykłemu dniu dwojga zwykłych ludzi, ich codziennym kłopotom, troskom i anonimowości w wielkim mieście. Ukazuje czytelnikowi świat znajomy, czasami niewiarygodnie bliski, bo któż nie przeżywał chwil zwątpienia, samotności czy odrzucenia?

Podoba mi się język, jakim posługuje się autorka. I podobają mi się pytania, jakie stawia swoim bohaterom a przy okazji i czytelnikom. Jest w tej książce ukazana miłość w sposób niebanalny, w odniesieniu do przeszłości, rozliczenie się z tym, co było i co jest. Nie można porywać się na wielkie zmiany mając określone obowiązki i powinności. Można tylko dzień po dniu wypełniać je należycie.

Polecam. Tym bardziej że „Ukryte godziny” czyta się niby szybko, ale są chwile, kiedy lektura zwalnia, nadchodzi zastanowienie i zaduma.

Moja ocena: 6

* * *

Vigan Delphine de; Ukryte godziny;
W związku miłosnym jest pewien rodzaj wrodzonego niewyczerpanego okrucieństwa.

Vigan Delphine de; Ukryte godziny;
Pytania pojawiają się wtedy, gdy jest po wszystkim.

Vigan Delphine de; Ukryte godziny;
Być może związek uczuciowy sprowadza się do braku równowagi; gdy tylko czegoś chcemy, gdy na coś czekamy, już przegraliśmy.