Lars Kepler „Hipnotyzer”

Lars Kepler, Hipnotyzer, Czarne, Wołowiec 2013, 628 s.

W środku grudniowej nocy psychiatrę Erika Marię Barka budzi telefon ze sztokholmskiego szpitala. Komisarz kryminalny Joona Linna prosi go o pilną pomoc – leczenie nieprzytomnego pacjenta, który doświadczył poważnego urazu. Ma nadzieję, że za pomocą hipnozy Erik będzie mógł komunikować się z chłopcem, umożliwiając policji przesłuchanie go. Dzięki temu może uda się ustalić, kto brutalnie zamordował jego rodziców i młodszą siostrę, a następnie znaleźć i ocalić starszą siostrę, zanim będzie za późno.
Jednak od ostatniego razu, gdy Erik praktykował hipnozę, minęło dziesięć lat, a psychiatra obiecał sobie, że nigdy do tego nie wróci. Powracające bolesne wspomnienia z tamtego czasu sprawiają, że decyduje się odmówić policji swojej pomocy. Gdy w końcu daje się jednak przekonać, zostaje uruchomiona seria nieprzewidzianych zdarzeń…

Tak sobie myślę, że małżeńskie duety piszące kryminały stają się szwedzką specjalnością, podobnie jak żarty z IKEA czy kiszony śledź. Wspólnie pisali Maj Sjöwall i Per Wahlöö, wspólnie piszą Cilla i Rolf Börjlindowie oraz Alexandra i Alexander Ahndoril. Ci ostatni przyjęli pseudonim Lars Kepler.

„Hipnotyzer” zapoczątkowuje serię z komisarzem Joona Lima. Komisarz występuje sporadycznie, inaczej niż tytułowy hipnotyzer Erik Maria Barka, którego jest aż za wiele. Połowa książki to jego rozterki, jego wspomnienia i jego kłopoty. Bez poznania większości z nich, czytelnik mógłby się spokojnie obyć. Podobnie jak mógłby się obyć bez żenujących scen seksu.

Sam zarys fabuły jest ciekawy, przyznaję. Acz rozwiązania proponowane przez duet ocierają się chwilami o pomroczność jasną. Fantastyczna wytrzymałość mordercy, który powinien zejść z tego padołu po odniesieniu już jednej trzeciej z tych ran, powierzchowność motywów jakimi się kierował przy zarzynaniu połowy miasta, krew lejąca się litrami... Dodajmy do tego wątki, które pojawiają się i nikną na tej samej stronie... i po prostu człowieka cholera bierze! Chwilami odnosiłam wrażenie, że każdy z autorów pisał swoją część, po czym sprawdzili mniej więcej czy treść trzyma się kupy nie wnikając w szczegóły. Szkoda. I raczej sobie odpuszczę pozostałe książki o Joonie Limie.

Moja ocena: 3.5