Brent W. Jeffs „Stracony chłopiec”

Brent W. Jeffs, Stracony chłopiec, Videograf II, Katowice 2010, 288 s.

Książka przybliża nieznaną bliżej polskiemu czytelnikowi społeczność wiernych Fundamentalistycznego Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich - poligamicznego odłamu Kościoła mormońskiego(FLDS) w Stanach Zjednoczonych. Jej autor, Brent Jeffs, wychował się w jednej z wpływowych rodzin w Kościele, będąc bratankiem uwięzionego obecnie proroka, Warrena Jeffsa. Niezwykle ciekawe, a zarazem niepojęte są opisy życia we wspólnocie: z jednym ojcem, trzema matkami (w tym jedną biologiczną), i kilkunastoma braćmi i siostrami, w domu odgrodzonym wysokim murem od reszty społeczeństwa.
Tytuł książki jest nieprzypadkowy, ponieważ Brent - w dzieciństwie molestowany – dołączył później do grona straconych chłopców, wykluczonych z Kościoła pod byle pretekstem i w najmniejszym stopniu nieprzygotowanych na samodzielne życie. Miał jednak więcej szczęścia niż jego dwaj bracia, którzy, nie radząc sobie z dorosłością, popadli w uzależnienie od narkotyków i zmarli. Miał również na tyle siły, by pokonać traumę z dzieciństwa i przeciwstawić się złu w Kościele, z którego wyszedł. Jego historia jest budująca, ponieważ pokazuje, że człowiek może przezwyciężyć demony przeszłości, jeśli będzie otwarty na miłość...

Czy pod koniec XX wieku ktoś jeszcze wierzy w piekło? Że tylko jego wspólnota będzie zbawiona, a wszyscy inni, jakieś sześć miliardów ludzi, zostaną odesłani sprzed bram tego specyficznego nieba z kwitkiem? Że posiadanie jak największej ilości żon, kosztem uczucia i do nich, i do dzieci, kosztem godnego życia, przyczyni się do zbawienia?

Okazuje się, że nadal wielu jest takich, którzy wierzą w objawienia Josepha Smitha. Najczęściej mormoni kojarzą się nam z wielożeństwem, czyli po prostu poligamią i tym, że nie piją alkoholu, kawy, herbaty, nie palą. Patrząc z boku wydają się ludźmi bogobojnymi i spokojnymi. Ale niektórzy poszli o krok dalej i stworzyli Fundamentalistyczny Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich, jakoby bardziej mormoński niż sam Joseph Smith, a pod świętoszkowatą powierzchnią bulgotała niemoralność, zakłamanie, koszmarne warunki bytowe i nieprzystosowanie do życia. Opowiedzieć o tym zdecydował się Brent Jeffs, będący potomkiem proroka o królewskiej (według wyznawców FLDS) krwi.

Ojciec Jeffsa miał cztery żony, kilkanaścioro dzieci i prominentną pozycję w kościele, byli tak biedni, że nawet bieliznę matki kupowały im w lumpeksach. Żyli nadzieją na lepsze życie po śmierci, karmieni coraz to bardziej ortodoksyjnymi wymysłami Warrena Jeffsa – przywódcy FLDS. W obliczu nadchodzącej apokalipsy mieli być coraz bardziej doskonali i boscy, aby przetrwać. Z programów telewizyjnych dozwolone było oglądanie wiadomości i tylko wiadomości. Książki w szkole objęte były prymitywną cenzurą – nieprawomyślne teksty wycięto nożyczkami, a usunięte fragmenty z zakresu biologii, geografii czy fizyki wyjaśniano za pomocą religijnego bełkotu. W iście nazistowskim stylu – zakazane książki palono.

Można zrozumieć jeszcze obsesję na punkcie Boga, ale zapychając sobie usta słowami o zbawieniu, Warren Jeffs był zwykłym zboczeńcem. Pedofilem wykorzystującym małe dzieci. Brent Jeffs doświadczył tego po raz pierwszy gdy miał pięć lat. Potem regularnie był gwałcony przez przywódcę kościoła.

Zarówno on, jak i niektórzy jego bracia zostali wykluczeni z FLDS. Naraz stanęli oko w oko z prawdziwym życiem, z problemami, z alkoholem, narkotykami i samotnością. Pozbawieni byli jakiegokolwiek oparcia w rodzinie. Zresztą im mniej mężczyzn we wspólnocie, tym lepiej dla mężczyzn, którzy pozostali, tym więcej kobiet mogli poślubić i sobie podporządkować. Nagła wolność „straconych chłopców” doprowadzała ich najczęściej na skraj depresji i nałogów. Miotali się między tym, co wynieśli z domu, a tym jak religię pojmują mniej fundamentalistycznie nastawieni chrześcijanie.

Brent Jeffs daje świadectwo jak bardzo religia może przypominać sektę, jak bardzo niszczy jednostkę. Polecam.

Moja ocena: 4