Nicolas d’Estienne d’Orves „Sieroty zła”

Nicolas d’Estienne d’Orves, Sieroty zła, W.A.B., Warszawa 2009, 586 s.

Niemcy, rok 1995. Pewnego majowego dnia czterech mężczyzn popełnia samobójstwo. Wszyscy mają odcięte prawe dłonie, a na plecach tatuaże z numerami i napisami „SS”. Takie samo znamię miała kobieta, której nadpalone zwłoki znaleziono osiem lat wcześniej we Francji. W pamiętniku napisała, że jej ojciec nazista spłodził z różnymi kobietami pięcioro dzieci. Miały być one modelowymi przedstawicielami najwyższej rasy. Tymczasem przesyłka z odciętymi dłońmi trafia do Norwega Vidkuna Vennera, który jednocześnie dowiaduje się, że został adoptowany przez swojego ojca. Badająca tę sprawę dziennikarka Anaïs odkrywa prawdziwą tożsamość Vennera…

W Sierotach zła Nicolas d’Estienne d’Orves po mistrzowsku rozwija inteligentnie sensacyjną intrygę z gatunku historical fiction. Brawurowo splata różnorodne wątki, prowadząc je do zaskakującego finału.

Tak się zastanawiam, jak często w domu pana Nicolasa d’Estienne d’Orves mówiło się o drugiej wojnie światowej i o dość dwuznacznej postawie Francji? Bo mówiło się na pewno, skoro jego stryjecznym dziadkiem był Honoré d’Estienne d’Orves jeden z założycieli francuskiego Ruchu Oporu. Poza tym znajomość faktów (przynajmniej z francuskiej perspektywy) i przygotowanie do tematu wojennego daje się zauważyć u autora „Sierot zła” już od pierwszych stron. To tak na marginesie.

Po boleśnie prawdziwym prologu, d’Estienne d’Orves podsuwa czytelnikom dość dziwną hipotezę wyjściową. Nie zmienia to faktu, że powieść czyta się szybko, bo napisana jest składnie i logicznie. A co najważniejsze – wciąga! W większości książek sensacyjnych czy też thrillerów z logiką bywa ciężko. Tymczasem mimo pewnej kuriozalności i niemalże apokaliptycznej wizji wieńczącej powieść, wszystko do siebie pasuje i układa się w zgrabną całość.

D’Estienne d’Orves przypomina najmniej chlubne fakty tak w dziejach Niemiec, jak i na przykład Watykanu. Holocaust, obozy koncentracyjne, obojętność (a później dziwnie pojęta pomoc) Stolicy Piotrowej – wszystko to jest niby znane, powtarzane tyle razy, a jednak Francuz nie popada w rutynę, nie stara się bezmyślnie powtarzać tego, co już wiemy. Pisze z werwą i takim uczuciem, jakby odkrywał nazizm na nowo przed czytelnikiem. A że puścił przy tym wodze fantazji? Niech mu wyjdzie na zdrowie, bo stworzył przy tym przerażającą wizję, która idealnie wpasowałaby się w spiskową teorię dziejów. Tyle że tym razem spiskowcami nie byliby Żydzi lecz spadkobiercy Guntrama Pflauma i Maxa Sollmanna.

Sceptykom przypominam, że historical fiction rządzi się swymi prawami i skoro Quentin Tarantino mógł zmasakrować oficjeli III Rzeszy z Hitlerem na czele w swoich „Bękartach wojny”, to dlaczego d’Estienne d’Orves nie miał przedstawić swojej wersji związanej z Lebensborn? Więcej nie powiem nic. Bo przecież cała radość w odkrywaniu intrygi osobiście. Zatem zapraszam do lektury.

Moja ocena: 4.5