Agatha Christie, Zerwane zaręczyny, Wydawnictwo
Dolnośląskie, Wrocław 2009, 236 s.
Ostatni (jak do tej pory) przeczytany przeze mnie kryminał
Agathy Christie. Musiał być oczywiście z Herkulesem Poirotem!
„Zerwane zaręczyny” są typowe dla Christie: oskarżona, o
której winie przekonani są prawie wszyscy, tajemnica z przeszłości, która
znacząco wpływa na rozwój akcji, źle ulokowane uczucia i oczywiście –
morderstwo. Tłem jest trwający proces Elinor Carlisle, a zatem Poirot musi się
spieszyć.
Istotną cechą książek Christie jest ich zwięzłość. I chociaż
losy bohaterów są często pogmatwane i nietypowe, autorka nigdy nie rozwijała
nadmiernie wątków. Nie dodawała całego wielkiego zaplecza obyczajowego, które
spotykamy w dzisiejszych kryminałach czy thrillerach. Obecnie, aby dojść do
kwestii, kto zabił, musimy się przebijać przez setki stron zupełnie nie
związanych z morderstwem, służących może zwiększeniu objętości książki, ale nie
mających istotnych związków ze zbrodnią. U Christie nie było tego
niepotrzebnego słowotoku. Wszelkie opisane wydarzenia związane są z kwestią
najważniejszą: kto popełnił zbrodniczy czyn. I chyba to jest najważniejsze.
Czytelnik nie musi marnować czasu, może za to skupić się na próbach rozwiązania
zagadki. Nie inaczej jest i w „Zerwanych zaręczynach”. I chociaż pewnych faktów
można się domyślić szybko, to ich wytłumaczenie już lepiej pozostawić autorce.
Sentyment do piętrzących się trudności, zdolności analitycznych Poirota i
kończących się szczęśliwie wątków miłosnych – pozostanie we mnie chyba już na
zawsze. Jeśli obecnie autorzy stawiają na okrucieństwo, to warto pamiętać, że
Agatha Christie stawiała na niebanalność, jak w przypadku morderstwa
popełnionego na Mary Gerrard.
„Zerwane zaręczony” to klasyk. Godny polecenia klasyk.
Moja ocena: 5
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz